"Space Mark" 2005 was a great success. The efforts paid by Goethe Institute to allow young artists to express themselves artistically under totally professional conditions, continue.
This year Artemis Potamianou selected the artists and wrote the text. The text is in Greek and German only. We apologize for the lack of English translation. Text by Artemis Potamianou in Greek
Το Ινστιτούτο Γκαίτε, για 2η συνεχή χρονιά διοργανώνει την έκθεση "Spacemark" δίνοντας την ευκαιρία σε τρεις νέους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν το έργο τους, καθώς και τη δυνατότητα στο κοινό να έρθει σε επαφή με μια φρέσκια αντίληψη όσον αφορά στους διαφορετικούς χώρους δράσης και ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου. Η προβληματική τους παρέχει μια μοναδική σε κάθε περίπτωση διαπραγμάτευση της έννοιας του χώρου μέσα από ιδιαίτερη οπτική, που χαρακτηρίζει το παραγόμενο καλλιτεχνικό αντικείμενο.
Η διαλεκτική της Αγγελικής Σβορώνου με τη ζωγραφική πορτρέτων του 17ου αι. και τις σκηνοθετημένες φωτογραφίες του Jeff Wall, δημιουργεί φωτογραφικά πορτρέτα «στιγμών» της καθημερινής ζωής. Η προσεκτικά σκηνοθετημένη φωτογραφία της Σβορώνου αιχμαλωτίζει «στιγμές» μέσα στο χρόνο, όπου ο χώρος και το περιβάλλον είναι βασικά αφηγηματικά μέσα στον χαρακτηρισμό της ταυτότητας των εικονιζομένων. Η χρήση του φωτός αλλά και η προκαλούμενη αίσθηση ότι οι εικονιζόμενοι δεν έχουν συνείδηση της συμμετοχής τους στη φωτογραφία, απέχοντας από το να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σύνθεσή της είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δουλειά της καλλιτέχνιδος. Η ηδονοβλεπτική, κατ’ επέκταση, ματιά του θεατή, απενοχοποιείται από το "uncanny feeling", την αίσθηση του ανοίκειου που παράγεται από εικόνες θεωρητικά καθημερινές, μέσω της συνειδητής, προσεγμένης σκηνοθεσίας τους. Ένα μικρό κείμενο λόΰ 3ου (σχεδόν τυχαίο μέσω internet) έρχεται να επιτείνει αυτό το αίσθημα αφού παίζει με την ανάγκη του θεατή να κατανοήσει καλύτερα ό,τι βλέπει. Η Βάνα Κωσταγιόλα, στη συνέχεια, χρησιμοποιεί το Team Building, μια υπηρεσία management στην αγορά μεγάλων εταιρειών με στόχο τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ εργαζομένων, πέρα του εργασιακού περιβάλλοντος και χρόνου, για να αρθρώσει ένα καυστικό, πολιτικό στη βάση του σχόλιο, το οποίο αφορά στον εργασιακό χώρο. Ένα χώρο που τείνει να καταλάβει συνολικά τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Με μόνη αξία την απόδοση και την αποτελεσματικότητα, οι τακτικές του marketing ενδύονται τον ρόλο του προστάτη της κοινωνικής ζωής του ατόμου και του πάτρονα του χρόνου του. Με σημείο εκκίνησης ένα εικαστικό project σχετιζόμενο με τους εργαζόμενους της μεγάλης ξενοδοχειακής εταιρείας η καλλιτέχνις σε συνεργασία με τον Κωστή Σταφυλάκη δημιουργεί με πειστικότητα μια εταιρεία-είδωλο της εργασιακής πραγματικότητας, αμφισβητώντας τα ροζ γυαλιά της κοινωνικής επιτυχίας. Ο θεατής μπερδεύεται, αναρωτιέται, και αμφισβητεί αν η Grecoteam, αφίσες προβολής της οποίας βλέπει, είναι υπαρκτή εταιρεία, όπως θα έπρεπε να αμφισβητεί τις αγαθές προθέσεις των εταιρειών, που χρησιμοποιούν παρόμοιες πολιτικές. Τα σλόγκαν που χρησιμοποιούνται στις αφίσες είναι παραλλαγή χρησιμοποιούμενων σλόγκαν, και οι κοινωνικοψυχολογικές ανα'ebύσεις αποτελούν στοιχεία πάνω στα οποία βασίζεται το Team Building. Όμως η εμφανής αντίφαση μεταξύ λόγου και σοβαρότητας κατά τη διάρκεια της βιντεοπροβολής, ειρωνεύεται τους μηχανισμούς και προσπαθεί να κλείσει το μάτι στο θεατή, επιτυγχάνοντας ένα καίριο πλήγμα στη σοβαροφάνεια και την άλογη αποδοχή κοινωνικοπολιτικών θεωριών, εταιρικά εκπορευομένων. Τέλος ο Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος χρησιμοποιεί χωρικές ψευδαισθήσεις και ready made για να αντιπαραβάλει μια διαφορετική, κατασκευασμένη πραγματικότητα, στον υπαρκτό κόσμο της καθημερινότητας. Η φαινομενική μεταλλοποίηση της στιλπνής επιφάνειας συνηθισμένων, οικείων αντικειμένων (ντουλάπι, πόρτα κτλ) δίνει ένα εξωπραγματικό, ανοίκειο χαρακτήρα ανατρέποντας την περασμένη πια στο υποσυνείδητο χρηστική τους λειτουργία. Τα παιχνίδια με τον πλασματικό χώρο του Θεόδωρου Ζαφειρόπουλου, το κριτικό σχόλιο της Βάνας Κωστογιόλα αλλά και η χρήση του χώρου ως δομικό υλικό της αφήγησης της Αγγελικής Σβορώνου, σε συνδυασμό με την αίσθηση του ανοίκειου παρούσα στα έργα και των τριών καλλιτεχνών, στοιχειοθετούν μια έκθεση που προβάλλει τη μοναδικότητα της προβληματικής αλλά και των εκφραστικών μέσων των καλλιτεχνών. Άρτεμις Ποταμιάνου επιμελήτρια Text by Artemis Potamianou in German
Das Goethe-Institut setzt die Ausstellung „Spacemark Project '06“ fort und gibt dabei drei jungen Künstlern die Gelegenheit ihr Werk zu präsentieren, und dem Publikum die Möglichkeit mit der unvoreingenommenen Wahrnehmung der unterschiedlichen Aktions- und Daseinsräume des zeitgenössischen Menschen in Kontakt zu treten. Die von den Künstlern angesprochene Problematik liefert eine in jedem Fall einzigartige Abhandlung über den Begriff des Raumes, der durch den besonderen Blickwinkel des Kunstwerks geprägt ist.
Der Dialog von Angeliki Svoronou mit der Porträtmalerei des 17. Jahrhunderts und den inszenierten Fotografien von Jeff Wall, lässt Fotoporträts mit „Momentaufnahmen“ des Alltagslebens entstehen. Das penibel inszenierte Foto von Svoronou fängt „Augenblicke“ ein, in denen der Raum und die Umgebung als wichtigste Erzählmittel fungieren, aus denen die Identität der Abgebildeten hervorgeht. Der Einsatz von Licht, aber auch das Gefühl, dass die Abgebildeten sich ihrer Teilhabe an der Fotografie nicht bewusst werden, sind charakteristische Elemente in den Arbeiten der Künstlerin. Der daraus resultierende voyeuristische Blick des Betrachters wird von dem „uncanny feeling“, dem Gefühl des Nicht-Vertrauten, das aus theoretisch alltäglichen Bildern, die durch bewusstes Inszenieren in Szene gesetzt werden, befreit. Ein kleiner Text (beinahe zufällig, aus dem Internet) wird eingesetzt um dieses Gefühl zu intensivieren, da er mit der seitens des Betrachters gespürten Notwendigkeit das Gesehene besser zu begreifen, spielt. Vana Kostagiola nutzt Team-Bildung, ein Management-Instrument für Großfirmen, das auf die Festigung der Beziehungen unter den Mitarbeitern außerhalb ihrer Arbeitszeit zielt, um einen spöttischen, im Grunde politischen Kommentar zur Arbeitsumgebung abzuliefern. Der Arbeitsraum tendiert dazu, das ganze Leben des zeitgenössischen Menschen einzunehmen. Leistung und Effizienz, die einzigen Werte, die was zählen, werden von Marketing-Strategen eingesetzt, die gleichzeitig die Rolle des Beschützers des sozialen Lebens einer Person und des Patrons seiner Zeit einnehmen. Ein Kunstprojekt mit Mitarbeitern eines großen Hotelunternehmens wird von der Künstlerin in Zusammenarbeit mit Kostis Stafylakis herangezogen, um ein Abbild der Arbeitsrealität im Unternehmen auf überzeugende Art und Weise zu präsentieren, indem die rosa Brille des gesellschaftlichen Erfolgs abgenommen wird. Der Betrachter wird irritiert, fragt sich und zweifelt daran, ob die Grecoteam – Poster, die er anschaut, aus einer real existierenden Firma stammen, genauso wie er die guten Absichten der Unternehmen, die eine ähnliche Strategie verfolgen, anzweifeln sollte. Die auf den Postern verwendeten Sprüche sind Variationen geläufiger Sprüche und die gesellschaftspsychologischen Analysen sind Elemente, auf denen Team-Bildung basiert. Der offensichtliche Widerspruch zwischen Aussage und Seriosität während der Videoprojektion jedoch, verspottet die Mechanismen und versucht dem Zuschauer zuzuzwinkern. Dabei wird der gespielten Seriosität und dem unvernünftigen Akzeptieren von gesellschaftspolitischen Theorien, die von den Unternehmen in Umlauf gebracht werden, ein kräftiger Schlag versetzt. Theodoros Zafiropoulos schließlich benutzt Raumillusionen und ready made’s, um eine unterschiedlich konstruierte Realität der tatsächlich vorhandenen Alltagswelt gegenüberzustellen. Das scheinbar Metallische der spiegelglatten Oberfläche gewöhnlicher, vertrauter Gegenstände (Schrank, Tür, etc.) verleiht den Kunstwerken einen der Realität nicht anhaftenden, nicht vertrauten Charakter und stößt dabei die unterbewusst festgesetzte Wahrnehmung ihrer Gebrauchsfunktion um. Die Spiele mit dem fiktiven Raum von Theodoros Zafiropoulos, der kritische Kommentar von Vana Kostagiola und der Einsatz von Raum als Strukturelement der Erzählung von Angeliki Svoronou in Verbindung mit dem Gefühl des Unvertrauten, das in den Werken aller drei Künstler präsent ist, fügen sich zu einer Ausstellung zusammen, die die Einzigartigkeit dieser Raum-Problematik aber auch der Ausdrucksmittel der Künstler zu Tage fördert. Artemis Potamianou Kurator |
Qoethe Institut Thessaloniki 
|
